Weer een werkweek voorbij!

Zo. Even ademhalen. De zon schijnt heerlijk en de Bosphorus is blauw, nog geen grijntje herfst te bekennen en het benauwde weer is gereduceerd tot een mooie 25 graden.

Er zijn zoveel indrukken die ik met mensen van thuis zou willen delen, maar helaas zitten ze als een soort levensfilm in mijn hoofd gegraveerd en ik ben nooit zo goed geweest met woorden. Elke keer als ik in deze stad kom, zie ik weer andere verhalen. Maar de afgelopen maand was toch wel van een heel ander kaliber dan de vele keren hiervoor.

Op dit moment mis ik alleen mijn familie/vrienden en dat men stopt voor zebrapaden. Om me heen wordt genoeg Nederlands gesproken, wat fijn is, Turks natuurlijk en ook veel Engels, wat ook fijn is, en Frans, zeer aangenaam als het over Guy de Maupassant gaat en mijn niveau in Frans praten over literatuur te laag blijkt om intelligent over te komen. Knikken en glimlachen terwijl de experts doorgaan, is dan volgens mij de beste optie (werkte goed, aanrader).

Foto's van het dakterras feest zijn hier te bekijken:

http://www.turkijecorrespondent.nl/?p=1332#more-1332

Ik zal er hier ook wat uploaden wanneer ik tijd heb.

Werk:

Ik ben blij!!

Het inwerken duurde even maar na een week had ik het systeem grotendeels door en is duidelijk bij wie men moet zijn voor een verscheidenheid aan goedkeuringen en opdrachten. Volgens mij heb ik in mijn leven nog nooit zoveel vragen gesteld als vorige week, maar een vraag is beter dan een fout. Gelukkig heb ik het echt getroffen met mijn 'bazen'. PCZ is gewoon de beste plek voor een stage.

Vorige week ging het alarm ineens keihard af, en net toen ik op het punt stond gillend door het gebouw te rennen, besefte ik dat het waarschijnlijk een oefening was. Gelukkig heb ik mezelf een blunder bespaard (kan niet meer tellen hoe vaak ik vastzit met mijn stiletto's tussen de steentjes - tot ieders grote vreugde)

Gisteren mocht ik mijn eerste contract laten ondertekenen voor een project. Aangezien ik als stagiair helemaal onderaan de voedselketen sta op het Consulaat, stond ik er niet echt bij stil wat voor effect ik zou hebben op gasten van buitenaf (geen, dacht ik).

Twee mannen van een PR bureau kwamen langs, en deden alsof ik superbelangrijk was: ongemakkelijk en een tikkeltje nerveus lachend. De ene had een heel mooi wit kunstgebit en beiden waren sympathiek. Ik probeerde de heren op hun gemak te stellen door te vragen naar het verloop van hun project. Ze verdienen respect voor hun jarenlange ervaring en aanhoudende succes in de culturele sector, die hier best moeilijk is om in te navigeren. Daarnaast vind ik het maar vreemd dat autoriteit in dit land (en heel veel andere landen) zo wordt verheerlijkt. Daar sta ik toch wat nuchterder en professioneler tegenover. Respect is belangrijk voor het functioneren, maar fanatisme en extreme adoratie gaan me te ver en vind ik riskant. Ik denk dat dat komt omdat bij ons de politici op de fiets te spotten zijn in Den Haag, en in andere landen in luxe auto's met geblindeerde ramen en een zee aan beveiliging.

Hoogtepunt van deze werkweek was de kat die op de schoot van de Consul-Generaal sprong tijdens een vergadering in de Union Church van het Consulaat. Daarna vond hij zijn plek op het altaar en zo ging de vergadering verder. De katten van Beyoglu hebben het hier pas echt voor het zeggen!