Merhabalar!

I am listening to Istanbul, intent, my eyes closed;
At first there blows a gentle breeze
And the leaves on the trees
Softly flutter or sway;
Out there, far away,
The bells of water carriers incessantly ring;
I am listening to Istanbul, intent, my eyes closed
- Orhan Veli


Na een hectische week vol avontuur ben ik inmiddels gesetteld in Besiktas en bezig met genieten. Het is lekker weer tot oktober, er hangt een vredige sfeer op straat en eigenlijk heb ik het gewoon helemaal naar mijn zin. In het verkeer is het zoals altijd wat minder vredig, want iedereen heeft deze Ramadan maand naast haast ook honger en daardoor een (nog) kort(er) lontje. Ik ben gisteravond na vier jaar weer eens afgezet door een taxichauffeur die in plaats van 9 Lira 19 Lira vroeg. Omdat het 2 uur 's nachts was zonder neef in de buurt, durfde ik er niet tegenin te gaan (hij maakte nogal kabaal toen ik hem op zijn fout wees en zag er eng uit). Dus het gebeurde voor mijn ogen terwijl ik het door had!! Het gaat me niet om het lullige bedragje, maar het gevoel van machteloosheid in zo'n situatie. Het is irritant, maar in zo'n situatie gebruik ik liever mijn hersens. Ik verkeer nog steeds op een roze wolk. Alleen let ik beter op.

Vanavond is er een 'hello/goodbye' achtig feest voor mij en de vorige stagair ergens op een dakterras in Cihangir, dus eigenlijk hoor ik nu druk op zoek te gaan naar een jaren '20 outfit in plaats van bloggen. Ik heb al veel vrienden gezien van MUN en heel Beyoglu verkend, aangezien ik daar vijf dagen per week zal zijn en er hiervoor nooit echt rondhing. Dinsdag kreeg ik een gezellige rondleiding en praktische uitleg van werkzaamheden op het Consulaat. De projecten en activiteiten zien er interessant en bovendien ook nog leuk uit. Daarbij moet ik even zeggen dat ik ontzettend veel heb gehad aan mijn baantje in een van de torens in Amsterdam (outlook, intern netwerk, maar ook andere dingen..). Er werd gevraagd of ik het erg vond om in het paleis te werken in plaats van op kantoor. Dat vond ik niet erg. Het is een grote (ambitieuze) familie op het Consulaat, althans dat was mijn eerste indruk. Iedereen heeft een interessant verhaal, en degenen die ik heb gesproken, zijn rijk van binnen en delen dat ook gul. Als in: intellectueel en sociaal capabel, met humor, behulpzaam, maar ook gedisciplineerd.

Ik kwam gisteren een waarzegger tegen in een zijstraat in Taksim en ging met een vriendin koffiedik laten kijken en tegelijkertijd werden er Tarot kaarten gelegd. We beleven namelijk plezier aan ongemakkelijke situaties die ontstaan als degene tegenover je het constant mis heeft. De koffie was heerlijk, en de flamboyante waarzegger had zo'n 30% goed gegokt. De goede antwoorden waren gebaseerd op zijn goede observaties. Wat hij fout had, kon hij ook niet weten, want ik gaf minimaal antwoord op zijn vragen (tot zijn grote frustratie). Op gegeven moment besloot ik toch maar om niet zo negatief te doen en het spel mee te spelen. Toen werd hij op slag vrolijker. Maar het blijft toch fraude. Ook al hebben dit soort dingen volgens mij ook een therapeutisch effect op veel mensen (iemand die zegt dat het allemaal goedkomt).

Maar goed, dat is niet belangrijk. Er is nog veel meer te vertellen, alleen moet ik nu echt de deur uit!