Zondag

De eerste high van het alleen wonen en werken in Istanbul is er vanaf; tijd voor wat bezinning. Voor de meeste mensen is Istanbul niet de stad voor het vinden van innerlijke rust, maar het balanceren op de opgedrongen lijn tussen Turks en Nederlands is niets voor mij. Ik ben van die lijn afgesprongen en vlieg nu richting dingen die er voor mij toe doen in het leven. Dat voelt natuurlijk. Het zijn altijd andere mensen die mij vragen 'wat ik dan ben'. Dat is een mooie filosofische vraag, maar men wil niet accepteren dat ik een onvermijdelijke synthese ben van alles. Dat maakt mij niet uit, maar het is gevaarlijk om vast te zitten in zo'n klein en vastgeroest paradigma. Het mag van mij allemaal minder fel, minder wantrouwend. Nu lijkt het of dit elke dag speelt, maar dat is niet zo. De incidenten zijn op twee handen te tellen. Ik ben maar een persoon, die hopelijk het geluk mag hebben iets positiefs bij te dragen op onze zwevende steen in de ruimte.

De stad leeft en heeft een mooi soort melancholie in de schemering. Het is groot en druk, maar de Bosphorus geeft het een open sfeer en ik heb ontzettend veel geluk dat ik alleen maar uit het raam hoef te kijken als ik me even overweldigd voel. Ik weet niet of ik ergens zou willen wonen waar geen water in de buurt is.

Het ontdekken van Taksim heeft ervoor gezorgd dat ik niet alleen de elitaire plekken bezoek voor uitgaan of eten, maar de stad en haar verhalen iets completer begin mee te maken. Voorheen dacht ik dat normale straten van normale wijken in Istanbul 24/7 onveilig waren? Maar dat komt omdat dat me werd wijsgemaakt als avontuurlijke en nieuwsgierige puber. De bedelende kinderen en bejaarden op straat breken mijn hart, maar ik weet dat het geld gaat naar hun baas en mijn Lira zwaar wordt misbruikt, dus als ik geen extreme haast heb dan koop ik een broodje. Dan weet ik zeker dat hij er wat aan heeft.

Gisteren was ik verdwaald en kwam een boekenwinkel tegen waar je kon zitten, lezen en koffie drinken. Twee uur gezeten. Geen idee hoe ik er weer kom! Helaas.. Cihangir is mijn nieuwe favoriete spot naast Arnavutkoy, Moda en Besiktas. En op mijn to go lijst staan de eilanden, voor het echt koud wordt.

De stage is erg leerzaam, leuk voor smalltalk op recepties en het leggen van contacten op weg naar mooie culturele en kunstzinnige samenwerkingen. Oppervlakkig? Soms. Niet zonder doel. Vandaag was er een receptie ter bevordering van de Turks-Nederlandse samenwerking op cultureel vlak, wat zich uiteindelijk zal lonen in nieuwe projecten. Het was rondrennen als een gek. Er kwamen namelijk 171 gasten in plaats van 100, wat mijn mooie gastenlijst volstrekt onbruikbaar maakte en zorgde voor een tekort aan badges. Gelukkig zat niemand ermee omdat iedereen alleen maar wilde luisteren naar de mooie operazangeres en kijken naar de modeshow.

Zit nu overigens in Uskudar tegenover de maiden tower en ontzettend mooi uitzicht. Morgen weer werk.